lunes, 4 de marzo de 2013

Auditoría de serenidade


Alcanzadas as utopías dos soños compartidos.
Saboreados intres de entrega de manancial
Remexendo na pedra do mundo
                                               encontro un sereno espertar

Ela sabía que tiña que desaparecer do mundo das cordas vocais xa cansadas, tiña que saír por sorpresa ao acantilado dos carballos máis altos, mirando para riba a sensación era de caer amodiño, coma acariñada pola ribeira da ponte, pola beira do río.
Semellantes visións (de anchura variable) foron como pantasmas que me empuxaron  ao paso da estrada.
Xa non hai culpas, nis relixións esquecidas, non temos nada ti e máis eu , pero eu si teño e quero non compartilo contigo,(o recordo minucioso  do que non quero esquecer, porque sería como deixar pegadas baleiras nos penedos).
Putas pingueiras que me tiñan paradas as pernas.
Só che agradezo unha cousa…que mentres ti sigas a construír farrapos de ocasos que non foron, sigas a soportar o peso constante do rodicio, deixando pegadas no teu corpo, por si cheo de feridas, que o frío que carrexas pola  negación (absurda) de que en ti nace o desorden e a mentira como fonte natural, a min me deixes sen retoques nin floreo gozando da auga que vai viaxando polo interior da terra, recollendo enerxía para voltar e refrescarme e encherme de nobreza (esa que nunca abandonei) seguindo a ser chaira de leira-mar en territorio definido.

As rochas son puídas polo mar...eu quero ser rocha sen erosión.
¿Pode pasarlle a alguén que ata que escribe nada se torna real e afrontable?


10 comentarios:

Unknown dijo...

27Non é un poema o teu escrito, non ten versos, pero e poético, é unha prosa moi poética que aínda que non se saiba de qué vai, sábese un nun texto onde as metáforas lévano ata confundir o imaxinario co real.
Noraboa por esa facilidade en debuxar unhas fermosas imaxes, cara a visión dun lerdo e graciñas pola túa visita.

Bicos

Ío dijo...


Xa non hai, só recorda que estivo contigo, a vida que che deu, a sensación de pegada que sempre estará en ti, como un río de flores e yerba, tamén como o mar.
A miña raíña, non podes ser pedra, ti non.
Os meus bicos aquí mesmo, tamén mollados.

Ío

matrioska_verde dijo...

pode e pasa así moitas veces... parece que mentras algo siga na nosa cabeza non ten entidad... pode ser algo real pero pode ser algo soñado... cando o escribimos poemos pasar a leelo unha e outra vez, sin variar unha coma o un punto... podemos aprendelo de memoria.

paréceme que este texto fala de ti... tí es Ela, que tiña que desaparecer do mundo das cordas vocais xa cansadas... pero podes falar de tantas cousas que eu descoñezo...

biquiños,

Raposo dijo...

Nalgúns relatos de Borges ("Las ruinas circulares", por exemplo)plantéase a posibilidade de que un exista porque outro soña con il.
Sigue asi, deleitándonos con esas metáforas que tanto nos fan pensar e soñar.
"Farrapos de ocasos" que quizais non fosen pero que ti fas que sexan.
Bicos.

Anónimo dijo...

Chaira de leira-mar en territorio definido. Semella unha boa patria, ampla e azul.
E ten a vantaxe de que sempre haberá mexillóns, que non é pouca cousa.

Paz Zeltia dijo...

escribir pon orden,
volve físico e tanxible algo que ata o momento poden ser intuicións na brétema

Anónimo dijo...

Parece como un renacer que axusta contas co pasado, mentras o caderno de bitácora agarda por novas singladuras.
Bicos

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Antonio dijo...

Ruben Blades - Silencios
Están tomándose un café, sentados sin saber por qué;
sin tema para conversar, no saben ni dónde mirar.
Se quieren pero no hay amor; se odian sin que haya rencor;
se buscan y huyen a la vez, entre el silencio que hay después.
La soledad les da su abrazo, pero no aceptan su fracaso,
y pretendiendo devolver un amor que ya se fue.
Y así pasan los días pretendiendo que todo está bien;
con silencios y café, esperando a que regrese el ayer.
Así prolongan el final, aunque ya todo les da igual;
su triste juego del amor, donde jamás hay ganador.
Pensando en lo que pudo ser, ninguno logra comprender
que entre silencios el vivir, es otra forma de morir.
Algo que empieza en alegría, cuando termina es agonía;
dolorosa confusión, donde no hay explicación.
Sólo silencios envolviendo la promesa que murió,
y un sentimiento de terror, al creer que nunca
encontraremos otro amor

Anónimo dijo...

Deixaría todo para ser un fracaso contigo. Envenename de ti. Besiños cheos de min para preñarche.