viernes, 1 de abril de 2011

Lembro que..

Estou anoxada. O portátil ficou, mandaba avisos de cando en vez (como tardan dous millóns de anos en alcanzar a Galaxia Andrómeda), quedei pasmada no seu último suspiro. Xa agonizaba .Eses intres, no meu sofá, nos que vos acariciaba e lía e saboreaba, eses momentiños meus e vosos...desapareceron de repente. Á espera dun novo ou de restaurar ese, permitídeme solicitar por escrito que non me esquezades.
Como estou encabuxada...lémbrome dos atardeceres na eira, do boureo constante(cando quedaban veciños e chistes e lixeiros aires de natureza)...e síntome máis libre que nunca. Xa fai sol.