Onte deuseme por chorar, unha forma de manter limpo o nervio ocular. Contan que os ollos se poñen máis bonitos e brillantes(eu mireime ó espello e tíñaos como abrótegas) .Ó espertar chego á oficina, dime María José: Morreo Benedetti. Penso"hoxe non teño bágoas ,vertinas onte(sen saber por quen), bágoas perdidas, para que os ollos reluzcan. Sinto ó mesmo tempo un nudo na gorxa, recreando aqueles tempos (tan lexanos en tempo, en formas, en estares) que non esquezo
e adoito lembrar con moita morriña. Escoiteino por primeira vez moi xovenciña, musicalizado por Paco Ibáñez. Dende o primeiro intre non quixen reservar do mundo só un lugar tranquilo, quixen facer un trato, que me quixeran sendo máis de dous, que tiveran urxencia de oirme estando jodidos e radiantes e vivecersa, quixen que Dios fose muller, para que me abrazasen,ser a imaxe presente en Corazón coraza, ser tamén a súa táctica e a súa extratexia e o seu lado oscuro do corazón, o seu rostro dentro da soledad tan concurrida que amosaba e morrer de amor, morrer de amor de vos."las nostalgias se van, queda la noche". ¡Es tan poco lo que conoces de mi.!.. que quixera adicarche un poema de Neruda, para ler na última despedida. "Puedo escribir los versos más tristes esta noche.".. que rimen coa nobreza da tua alma.
lunes, 18 de mayo de 2009
martes, 12 de mayo de 2009
Antonio Vega..(Nacha Pop)
Fallece hoxe os 51 anos de idade a causa de un cancro de pulmón (podería ficar por mil cousas) pero elixe facelo como unha alma en pena,máis , do tumulto. Admiro a súa obra, admiro a súa sensibilidade a través da arte da poesía con música. Os seus concertos mezclados con vestimentas diferentes, olores e ollos en outra dimensión formaron parte das noites escondidas, que permanecen e están sempre en algún recuncho(eu diría nobre). Estou triste. Recordo "Tesoros""La chica de ayer""Tuve que correr""Entre tú y yo""Días que no volverán" "Murmullo en tus manos""Vapor" e a súa desordenada habitación con Enrique Urquijo. Os meus bicos de cores e de luz hoxe para él...¡Parece que deixo atrás un mundo onde pechar os ollos e sentir era tan doado!
http://www.youtube.com/watch?v=-qxuL09I4-w
http://www.youtube.com/watch?v=-qxuL09I4-w
lunes, 11 de mayo de 2009
jueves, 7 de mayo de 2009
A esta hora...café con Lupe Gómez
Con cariño para a poetisa Maribel, a miña irmá, a miña amiga…
“A poetisa encerrada en corpo de muller”
Ela era unha muller gris e melancólica e de repente, un día, descubreu que ela tiña dentro unha poetisa encerrada nunca cárcere. Deixou sair fora á poetisa, e púxose a brincar. Ela descubreu que podía falar e ser escoitada, descubreu que as palabras teñen música clandestina. Ela debuxou un poema na barriga iluminada da lúa. “quero ter unha hortiña chea de frores, berzas, caracois, mapoulas, tomates, carareis”. Ela coñeceu nun caminño de sombras a un poeta que se chama Pablo Neruda. Cando a poetisa se botou a pacer nos prados, a muller melancólica recupeou o sorriso que deixara abandoado nun caixón onde gardaba todas as súas mortes. Apagou a televisión, o aparello máxico no que gardaba todos os silencios, todas as tormentas, todas as vagoas. Escribeu un poema nas enrrugas da noite: “vexo a carne fosforita que aposta por sair da miña cintura, roxe e acanea como as ondas encabuxadas da praia da Coruña”. A poetisa decideu andar sen sostén nas tetas. A muller gris tiña uns fermosos ollos verdes e era tan alta como a torre de Hércules. A poetisa díxolle a unha amiga: “cando abro os xornáis nas páxinas de cultura sempre aparece a foto de Fernán Vello”. A amiga riu. A poetisa estivo toda a súa vida atada de mans e pernas. Algunhas vidas parecen dictaduras. As 8 vou a oficina. As 2 fago a comida. Pola tarde tamén vou á oficina. Polas noites estou tan cansa que meto a cabeza no lavavaixelas. As mulleres que votan o PSOE teñen 3 ou 4 empresas. Ela aprendeu a debuxar: “Tento construir coas miñas mans aneis de auga…”. Agora a muller rota reconstruiu o espello e non se perde ningún recital e ningunha conferencia. Onde se fala de literatura alí está ela. Parece que o seu corpo se converteu nunha patria. A literata tiña cheos de feridas os dedos dos pés. Polas tardes a poetisa abandona a súa gaiola de ouro e conversa con Rosalia de Castro e Antonio Machado. Non é doado desenclavar o corazón cando está tan preso. O mar ten moita fame e necesidade de comer poetisas…
“A poetisa encerrada en corpo de muller”
Ela era unha muller gris e melancólica e de repente, un día, descubreu que ela tiña dentro unha poetisa encerrada nunca cárcere. Deixou sair fora á poetisa, e púxose a brincar. Ela descubreu que podía falar e ser escoitada, descubreu que as palabras teñen música clandestina. Ela debuxou un poema na barriga iluminada da lúa. “quero ter unha hortiña chea de frores, berzas, caracois, mapoulas, tomates, carareis”. Ela coñeceu nun caminño de sombras a un poeta que se chama Pablo Neruda. Cando a poetisa se botou a pacer nos prados, a muller melancólica recupeou o sorriso que deixara abandoado nun caixón onde gardaba todas as súas mortes. Apagou a televisión, o aparello máxico no que gardaba todos os silencios, todas as tormentas, todas as vagoas. Escribeu un poema nas enrrugas da noite: “vexo a carne fosforita que aposta por sair da miña cintura, roxe e acanea como as ondas encabuxadas da praia da Coruña”. A poetisa decideu andar sen sostén nas tetas. A muller gris tiña uns fermosos ollos verdes e era tan alta como a torre de Hércules. A poetisa díxolle a unha amiga: “cando abro os xornáis nas páxinas de cultura sempre aparece a foto de Fernán Vello”. A amiga riu. A poetisa estivo toda a súa vida atada de mans e pernas. Algunhas vidas parecen dictaduras. As 8 vou a oficina. As 2 fago a comida. Pola tarde tamén vou á oficina. Polas noites estou tan cansa que meto a cabeza no lavavaixelas. As mulleres que votan o PSOE teñen 3 ou 4 empresas. Ela aprendeu a debuxar: “Tento construir coas miñas mans aneis de auga…”. Agora a muller rota reconstruiu o espello e non se perde ningún recital e ningunha conferencia. Onde se fala de literatura alí está ela. Parece que o seu corpo se converteu nunha patria. A literata tiña cheos de feridas os dedos dos pés. Polas tardes a poetisa abandona a súa gaiola de ouro e conversa con Rosalia de Castro e Antonio Machado. Non é doado desenclavar o corazón cando está tan preso. O mar ten moita fame e necesidade de comer poetisas…
Suscribirse a:
Entradas (Atom)