O mar- A vida

Unha proposta solidaria. "Non coincidimos nin no nome". Evidente. Masculino-feminino. Espazos curtos de tempo nos que se dilúen as ganas de concordar, sen barreiras e reproches do que fuches. "Mira quen foi falar". Discondancia: Contrariedade, desacordo, desconformidade. Gústame. Rapamicina contra a idade, alí estás co teu exército de ideas preasteblecidas. Cánsome. Pretendo conversar con liberdade de movementos, ocaso vencido do que fuches. Os conceptos que xa se esquecen, eu e o meu eu, e o teu, exemplo inequívoco de estilo de vida. Quedache sentado, eu levántome e provoco a miña revolución, sen esperar nada do teu nostálxico diario de volta ao mundo. Tolerancia : Respecto cara ás opinións ou prácticas dos demais. ¡Teño tanto que aprender!. E ti? Estás seguro de que te estableces fronte á vida?. Hai un pranchado automático que che permite cerrar os ollos. Cando te queimes...berra.

Mentras escribo, escoito "irmaus" na voz de Mini da Quenlla. Un poema de Celso Emilio Ferreiro, que di "Ainda que as nosas palabras sexan distintas e ti negro i eu branco, temos semellantes as feridas,,coma un irmau che falo". O mar e A vida, poden camiñar da man. Sen actualizacións nin subscricións pendentes.

Nada que mostrar

Pola mañá esperto á vida i esta vaime roubando cada momento a enerxía, ata quedar varada, sen saber se podo estar sentada contemplando a ventá ou teño que saír a porta a sorrir como unha boneca, entón collo un lapis e comezo a rumiar pensamentos escapando da realidade e das miñas imperfeccións.
Séntome na rúa a observar, admirada a paisaxe, os cans, as árbores, a luz, a pedra, a maxia da vida, a min mesma, non é presunción nin indiferenza, é sinxelamente arte.  Amolecemos ó carón do lume i eu quixera impoñer a necesidade de necesitarnos, ata o límite das nosas forzas, a importancia de ser como somos, de non sucumbir baixo os brazos que apertan buscando a nosa sumisión, de soñar, entender o imaxinario que pentence a mentes espertas e cheas de interese, de vivir de costas a hipocresía, a mediocricidade facendo un paréntese entre tanto vulgar comediante. Escribo para recompoñer a alma..


Estou medrando..
Hoxe non sinto coma onte
teño que facer
castelos de pensamento
sentarme cos sesos cavilando
queimar os xeonllos
a carón do chan
O poema de onte non me serve
¿e mañá?
Recitarei o de antonte
escoitándome MEDRO

Hoxe, todo o tempo volve a min a canción "palabras para Julia", versionada por Paco Ibáñez, sempre tiven a sospeita que foi escrita para os meus desacougos.

Hoy tengo ganas..

Los que no tuvieron flores, mensajes, canción de Sabina..en 14 de febrero, pero siguen teniendo encendidas las llamas de la pasión el día 15, pueden, podemos, realizar fantasías en diacronía, poesía sin elitismo a la espera del despertar de los cuerpos, en calidez, calientes, conduciendo tus versos hasta el fondo de los míos.

 Hoy tengo ganas.
como amante encontrada

de cantar, bailar, saltar

follar, brincar, ser amada.

Explosionar millones de luces

aterrizar sobre fuegos artificiales.
Saciarme…

Imaginar islas llenas de flores

llenarlas de bengalas luminosas

cobrar la vida o recobrarla

vagar o vagarse en olas inmensas.

Que me penetres..

Que mis nalgas sean apetecibles

haciendo locuras infinitas

disfrazados de arlequines

surcando-nos como delfines

Ser espejos…

llenando anfiteatros

de posturas, semen, orgías,

de libros prohibidos y cantos

Masturbarme...

columpiada en tus balcones

de gemir, bucear o mirar la luna

acariciar o dormirme en tus rincones

Prolongar la excitación

místicamente y sin razón

dejarme cabalgar por ella

deseando contigo

el misterio de los cuerpos

respirando limpio el aire

a la entrada de tus huertos

Que no silencies…

Sin tu locura, de nada sirve el mundo

Sin la mía

NI LAS GANAS… de beberlo

Dulce Pontes en Vigo

         Ten rostro a revolución?. Tece o meu. Dulce Pontes, encheume de tristura, os fados  seguen a provocar en min un desacougo afectivo no meu espazo vital, un ruxe ruxe, cheo de palpitacións dentro, moi adentro.. Escribo porque o meu corazón latexa, cando non teño nada que dicir todo se me antoxa un ilusionismo de palabras, con cada unha delas unha bágoa percorrendo o esquencemento(iso que teño en proxecto). Este illamento in-desexado, os meus ollos inzados ofensivamente, contra as vexacións da muller, do home..das esperas de corpos mutilados pola xeración dos móbiles, dos ocultamentos, da bebida, da desilusión,  do síndrome de estocolmo sen cobertura. Sempre volvo ó meu río...sempre escribo un poema, neste silente confesionario, para limpar os ollos de tristura.

Miro o teu ollar, canso

as túas mans ateridas

quero recitar, pero non me ves,

eu son grande, pero non me ves,

Ó teu carón vai frío

lonxe tamén.

Constrúo vida coas miñas mans

tento voar, voar, voar

corro moito, sen cansarme

debuxo sen tinta, bico o mar

danzo na rúa, esquézome de soñar.

Eu son grande, pero non me ves

O teu carón vai frío

lonxe tamén.