viernes, 1 de abril de 2011

Lembro que..

Estou anoxada. O portátil ficou, mandaba avisos de cando en vez (como tardan dous millóns de anos en alcanzar a Galaxia Andrómeda), quedei pasmada no seu último suspiro. Xa agonizaba .Eses intres, no meu sofá, nos que vos acariciaba e lía e saboreaba, eses momentiños meus e vosos...desapareceron de repente. Á espera dun novo ou de restaurar ese, permitídeme solicitar por escrito que non me esquezades.
Como estou encabuxada...lémbrome dos atardeceres na eira, do boureo constante(cando quedaban veciños e chistes e lixeiros aires de natureza)...e síntome máis libre que nunca. Xa fai sol.

13 comentarios:

Gaearon dijo...

E cómo íamos esquecerche, ruliña? :)
Pronto voltarán eses intres no sofá, non o dubides.
E aquí seguiremos nós, ledos de ler as túas verbas.

Biquiños

A cruz da Campá dijo...

Nos esperamos, pero non tardes moito que xa sabes que "el que espera desespera".

A nena do paraugas dijo...

Sempre é un pracer vir por aquí, así que seguirei vindo e agardarei pacientemente o teu regreso.

Bicos.

Antonio dijo...

Viceversa. Que sera de ti sen nós?..Seguro que xa tes outra ferramenta preparada moito mais letal. Booo...! Esa poesía gústame, tráeme recordos da presenza feita persoa.... para toda a vida. Segues e seguimos.

Antón Mixiriqueiro dijo...

A arañeira leva tempo tecida (e non é doado saír dela). Agardaremos.

paideleo dijo...

Pois que teñas sorte.
Pornós non te preocupesque iremos safando.

Bolboreteira dijo...

Botaremoste en falta e esperaremoste con ilusión.
Biquiños!

Chousa da Alcandra dijo...

Poño por escrito que na Chousa non esquecemos nunca as esquinas xeográficas.
(Déixate de landainas e volve axiña)

Bicos

Anónimo dijo...

Non podes facerme isto... (choros)
Bueno, vale, podes... (choros)
Pero non está ben, é cruel (choros)
...
...
Se vemos que alguén se pon moi moi maliño (ou maliña), mandámosche un emilio via Andrómeda, ti tranqui...

Moito ollo ! Se desapareces mandamos a garda sivil pola mesma vía. Comotelocuento.

Sorrisos

Anónimo dijo...

Estou a piques de che pedir que me expliques o poema... Conformareime cunha pista, por pequena que fora.

Maribel-bel dijo...

Setesoles, sinto a libertade cando volto a casa (peitos tocados, saboreados) sen estar preñada(non debes a ninguén éxplicación nin razón). O traballo de atender por obligación (colocar as zapatillas) non quero esquecelo, dende o momento que cada vez que fago algo que non desexo decátome que "non quero facelo".
Se te lie máis, sintoo...
Biquiños sempre (agora estou traballando, para semana que ben xa teño portátil)..grazas a todos.

Raposo dijo...

Tranquila, esperaremos!

Xan dijo...

Imposible esquecer a túa presenza que segue presente no blog. Ás veces é bo deterse para encher os ollos e o corazón de novos poemas..
Bicos