Poesía aloxada,chea,viva, sin ruído..
Encher espacios con sosegados encontros de almas
martes, 3 de noviembre de 2009
QUIXEN QUERER
Quixen rachar o vento facer da neve area querer e quererte coller unha cometa amarrarte facer da noite un amancer e do día unha aventura recorrer camiños de auga e nadar na terra escura Quixen... deter o soño da néboa abrazar a loucura.
a loucura mellor que sexa sempre transitoria. porque a outra, a definitiva, esa non a abrazamos nós, abrázanos ela, e apréixanos no seu mundo único e absorvente. e o bó da vida e, precisamnente, poder vivir distintas realidades... ou distintas loucuras. un saudo dende unha realidade nua.
6 comentarios:
Un poema moi bonito,sentido,intenso.
Os soños non se poden deter, nin amarrar senon xa deixarian de ser soños.
Unha aperta
Tanto quisiéramos...
Deliciosa locura de intentar alcanzar lo inalcanzable.
Bello decirlo así como lo dices.
Besos.
O poema parece feito para min, quizais alguhha vez poida soltar todo o amor que levo atado dentro, grazas Maribel.
Dejame que te cuente que al leerlo incpnscientemente, modifique un poco el poema......
onde pon quixen, poñemos quero??
reparte mas esperanza asi¿no?,
es que sino suena muy triste...
y asi deja una puerta abierta
y perdon por el atrevimiento
un abrazo
Mui bom poema. Umha aperta irmandinha
a loucura mellor que sexa sempre transitoria.
porque a outra, a definitiva,
esa non a abrazamos nós,
abrázanos ela, e apréixanos no seu mundo único e absorvente.
e o bó da vida e, precisamnente, poder vivir distintas realidades... ou distintas loucuras.
un saudo dende unha realidade nua.
Publicar un comentario