martes, 3 de noviembre de 2009

QUIXEN QUERER

Quixen rachar o vento
facer da neve area
querer e quererte
coller unha cometa
amarrarte
facer da noite un amancer
e do día unha aventura
recorrer camiños de auga
e nadar na terra escura
Quixen...
deter o soño da néboa
abrazar a loucura.

6 comentarios:

Xan dijo...

Un poema moi bonito,sentido,intenso.
Os soños non se poden deter, nin amarrar senon xa deixarian de ser soños.
Unha aperta

ybris dijo...

Tanto quisiéramos...
Deliciosa locura de intentar alcanzar lo inalcanzable.
Bello decirlo así como lo dices.

Besos.

Rafael dijo...

O poema parece feito para min, quizais alguhha vez poida soltar todo o amor que levo atado dentro, grazas Maribel.

Unknown dijo...

Dejame que te cuente que al leerlo incpnscientemente, modifique un poco el poema......

onde pon quixen, poñemos quero??

reparte mas esperanza asi¿no?,
es que sino suena muy triste...
y asi deja una puerta abierta

y perdon por el atrevimiento

un abrazo

AFP dijo...

Mui bom poema. Umha aperta irmandinha

Zeltia dijo...

a loucura mellor que sexa sempre transitoria.
porque a outra, a definitiva,
esa non a abrazamos nós,
abrázanos ela, e apréixanos no seu mundo único e absorvente.
e o bó da vida e, precisamnente, poder vivir distintas realidades... ou distintas loucuras.
un saudo dende unha realidade nua.