martes, 4 de enero de 2011

A fala da terra

20 comentarios:

Maribel-bel dijo...

Permitídeme a licencia de colocar un poema meu e despois escoitar a Rivas.Fíxome moita ilusión esta composición e espero non molestar a nadie (por este pecadiño). Escoitar a Rivas e escoitar a fala da terra, sedúceme e concilíame co mundo.

Antón Mixiriqueiro dijo...

A auga outra vez... gústame a imaxe do lago agochado nun recuncho da alma, gustame moito, gárdoa para dixerila paseniño...e o poema tamén,da para moito máis que esta primeira pegada...Recuncarei. Ben o merece
Bicos

Raposo dijo...

Que mellor que estes fermosos versos e esta fala nosa para escomenzar o ano.
Son versos para ler e releer, para degustalos despacio. Parabens e feliz 2011.

Paz Zeltia dijo...

Ai, quedei moi emocionada!
Levo un aloumiño brando no peito,
agora, que é moito hora de ir para a cama...

gustoume o post así como está,
co teu poema
e con Rivas declamando

Son Unha Xoaniña dijo...

Fermosos versos para comezar o ano.
Voume quedar co primeiro verso "É unha lingua de auga que adopta calquera forma" gustoume moito o poema todo.

Maribel-bel dijo...

A auga é unha constante nas miñas creacións, porque limpa, polas formas, por ser un elemento da natureza libre e natural. Grazas por lerme.

Xan dijo...

Cun poema tan fermoso que fala da terra, da auga, dá fala,de tantos sentímentos un só pode relelo e deleitarse na súa beleza como un agasallo de reis.
Parabéns.
Unha aperta

Concha L. F. dijo...

Fermoso regalo nos diexas, coma sempre. Fermoso e emotivo.

Biquiños na fala da Terra.

Gaearon dijo...

Marabilloso regalo o que nos fas, Maribel.

Mil biquiños!!!!

Chousa da Alcandra dijo...

Tes todiñas as licencias para facelo Maribel.

E a terra claro que fala. O que pasa é que hai quen non quere/sabe escoitala.

Bicos verbalizados

FERNANDO SANCHO BLANCO dijo...

Para falar con a terra non tes que pedir licencia, telo que facer baixo, baixiño, casi un murmurio, con a voz dun amante que di Manolo, con a voz da terra.

fonsilleda dijo...

"Falarei ca terra". Canto tempo fai que coñezo este texto/poema de Rivas, téñoo posto no meu blogue fai tempo xa.
O teu, teu poema tamén e fermoso "como un río de pasos dunha virxe descalza".
Bicos

Mar e Lúa dijo...

Moi bonita a poesía! :) Que recordos! é unha forma moi fermosa de describir a lingua dunha terra máxica, a nosa...
Eu, que vivo fóra, bótoa moito de menos. Cada vez que na miña cidade atopo alguén con acento galego é unha alegría incrible, canto máis se fala galego! Cando non a podes escoitar cada día faise aínda máis bonita do que xa era antes. Para min é coma unha montaña rusa de recordos e emocions.

Ah! E seguro que Rivas estaría encantado de ve-lo seu vídeo ó carón desta declaración de amor polo galego ;)

Un biquiño, lémonos pronto!

Ío dijo...

Unha e mil licenzas permitímosche, Maribel.
Quedo moi emocionada logo de ler os teus versos, magníficos, raíña miña, son un agasallo para a alma que queda pegada a eles e á túa terra que amo case tanto como á miña.
Bicos de cores nos teus ollos

Ío

Anónimo dijo...

Desde hoxe xa está agregada no ambigú de Ithaca con todas as da lei. Saúdos

A cruz da Campá dijo...

Non son un gran crítico literario, pero si que sei o que me gusta e o que non e este poema a min gustou muito. Saudos

rubén dijo...

Paisajes que tu espejo interior copia tan delicadamente que uno se rinde antes a tus palabras que a la misma naturaleza
Bicos

Ío dijo...

Grazas, a miña raíña galega, as túas palabras no meu recuncho si que son un agasallo para as miñas.
((Espero lerche pronto))
Bicos de mar e ondas de lúa

Ío

Anónimo dijo...

Declama ben o Manolo... (Góstame falar del con tanta familiaridade. Ben mirado, é da familia, hehehe...)
E non hai razón pra pedir desculpas. Ningunha. ;))

Setesoles (temos problemas técnicos)

Monumento á estupidez dijo...

Rivas..como non