lunes, 31 de mayo de 2010

Os bufos ven na escuridade

8 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

E que cando un nome deixa de ser fonética, xa non fai falla luz: xa hai luminosidade abondo.

(E co teu permiso e de Juan Luis, se ha de chover algo que non sexa augua...case mellor que chova albariño. Será menos lírico, pero tería o seu puntazo!)

Bicos de auga nestes camiños de area

Paz Zeltia dijo...

ai, maribel ribelma belrima belmari

escribes dun xeito, que non sei con que párrafo quedar...
médranme esponxiñas no peito.

A nena do paraugas dijo...

Carrexar os xestos de toda unha vida, mesturados cos xestos que nos da a natureza!
Para que se precisa máis?

Un biquiño.

Anónimo dijo...

Mira, voucho contar, que te vexo murcha.

Andan Pinoccio e Brancaneves a facer o numeriño aquel, e nesto que a rapaza dille:

- Cóntame mintiras, meu amor !!

Vaia praias que te agasallas... (ollo coas praias que dan tristeira)

Bico!

@Igna-Nachodenoche dijo...

Lo intuyo bonito.
Estaría bien amiga, dejaras la traducción.
Sí, se que es fácil de entender diríase, pero no.
Hay que leerlo pleno en su contexto.
Perdona mi atrevimiento, y al mismo tiempo mi humildad al decírtelo.
Bs.

seymour dijo...

oxalá que deixe de caer auga dunha puta vez e chova de verdade, verdades a cachón. Espazos abertos.

ALBINO dijo...

Ainda que que a choiva é o noso, tamen temos dereito a gozar os efecto do sol, tanto no corpo como no espírito.
Espero que un raio poda iluminar a tua mente e o teu espazo para o amor.
Unha aperta

Raposo dijo...

Non gosto do café así que postos a pedir que choiva ron con cola (o xeo póñoo eu).
As túas verbas tamén son como unha choiva que empapa fondo, que hipnotiza.
Bicos.