jueves, 28 de enero de 2010

Os columpios invisibles..


Asir unha liña invisible
quedando sin ruído
O paréntesis da nada
coa presencia dun todo
Onde caben
os bicos en rosa



El vaivén
de tiempos metálicos encerrados
en visibles cadenas, con las que
forjamos nuestro vaivén.
Risas sin reloj, del que fué.
Este presente, ordenado a la disponibilidad ajena del mercado.
Es el vaivén,
entre disimuladas invisibilidades que se columpian.
Este columpio.

8 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

E que cóxegas se sinten nos bambáns. Máis aínda nos invisibles...

Bicos con cóxegas perceptibles.

De_Kai_Miento dijo...

Nos dejamos mecer indolentes para que el paso del tiempo nos acaricie la cara y miramos sin temor hacia arriba confiando en la fortaleza de las ramas que nos sostienen, pero no sé si las ramas piensan lo mismo de nosotros. En todo caso bella reflexión y gracias porque tus vaivenes te acerquen de vez en cuando a mi refugio de apátridas que ni yo mismo frecuento.

Ío dijo...

Qué bien quedarse así¡¡
Si, es cierto que la mayoría de las veces todo es un vaivén en el que las vidas se muestran invisibles.
Gracias, Maribel.
Un beso

Paz Zeltia dijo...

moito te moves na invisibilidade,
metendo todo entre paréntese de nada..
(¿non reconsiderarás que son palabras inmedibles todo e nada?)

pois acouga un chisco,
nese dese vaivén

e todo iso, pensando que o que do que eu leo,
o que tí escribiches,
haberá moitos espazos... invisibles

Maribel-bel dijo...

Zeltia, os bicos en rosa son o todo, o recordo dos bambás que se moven en libertade,sendo meniños sen esperas, comparando iso coas cadeas que sí son visibles ainda que non estén. Reconsidero todo, só con que mo digan. Biquiños

xenevra dijo...

E entre o todo e a nada deixarse arrandear no vento, cos pés por temón e os brazos por velas.
Deixarse arrandear nos tempos das risas para chegar, con forza, a este presente.

Xan dijo...

as liñas invisibles é onde realmente se axitan as ondas que asucan os nosos mares interiores.
un saúdo

A nena do paraugas dijo...

Acabo de pasar por aquí. É o que ten a rede: a pouco que se bucee nela, uns enlaces levan a outros. E abofé que vexo cousas fermosas.
Deixaches un comentario no meu blog e ata agora non tivera ocasión de pasar polo teu.

Grazas por elo.

Os bambáns invisibles son o que nos leva, sen remedio, a ir de un lado a outro. Pero o importante é que, nese vaivén, a nosa esencia permaneza inmutable. Por moitas cousas que atesouremos, todo ha de ser, nada máis, cousas. Só a nosa esencia permanece...

Un saúdo.