tag:blogger.com,1999:blog-1518953771082375762024-03-19T11:29:20.506+01:00Xeografía con esquinasPoesía aloxada,chea,viva, sin ruído..
Encher espacios con sosegados encontros de almasMaribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.comBlogger76125tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-799605513717989752014-01-13T17:38:00.002+01:002014-01-13T17:41:04.433+01:00muller<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/tXePm68IBPY" width="459"></iframe><br />
<br />
Non canta na Chá Ninguén, por iso meu carro canta, canta o seu eixe tan ben”…<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
“Aínda que as nosas palabras sexan distintas e ti negro i eu branco e sendo semellantes as feridas coma un irmán che falo”…</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Hoxe teño un día de recordos, de poesía feita co sentir da nosa xente, do noso pobo e musicalizada por Fuxan os Ventos e agora pola Quenlla (onde Mini é<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>LA VOZ).</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Comézase a falar da emigración, como fai moito tempo que xa non se falaba, iso que os xornais decátanse case sempre tarde, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>e cando falan de porcentaxes..onde eles van!!.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
Teño na miña memoria un recordo, o poema de Marica do Campo que me late forte nos xeonllos e no corazón e que deixo aquí, para quen non estea esgotado de sensibilidade e poida escoitala sen chorar, coa desesperanza que a min me transmite.</div>
<br />
<br />
Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-53481896675965496922013-09-19T20:41:00.001+02:002013-09-19T20:54:03.875+02:00Aires de Pontevedra-Carlos Núñez e Banda do Cerne de Galiza.Boimorto 2013<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/lalqjLniYDE" width="459"></iframe><br />
<br />
<br />
<h2>
Acompaño a esta actuación o poema adicado a lingua, porque naquel intre lembrei cada verso composto, como acordes rozando cada gota de sangue, como as salivas molladas e fresquiñas que sempre me enchen a alma. </h2>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b>É unha lingua de auga que adopta calquera forma; <br />
Como unha amante dócil que se busca e áchase. <br />
É un raio de luz como un claro de lúa. <br />
Como lago escondido tras un recuncho da alma. <br />
<br />
É un paxaro quedo que mira dende arriba; <br />
É mirada fixa sostida entre ás. <br />
É unha voz que sabe antes de falar a lingua, <br />
É un río de pasos dunha virxe descalza. <br />
<br />
Mellor que os sons que nunca se escoitaron; <br />
Como cala unha estrela, como soan as fadas. <br />
Mellor que os silencios que nunca se domaron. <br />
Como gimen as deusas, como braman as augas. <br />
<br />
Así amencen sempre as súas palabras de prata; <br />
Como paxaro quedo, como amante atopada. <br />
Como<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>un río de silencio e<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>un murmurio de ramas. <br />
Así a boto de menos, así a boto eu, en falta.</b></div>
<br />Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-9999564692717407762013-04-08T20:11:00.000+02:002013-04-08T20:14:05.970+02:00Para mi corazón basta tu pecho, para tu libertad bastan mis alas. (Neruda)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYUFfgwZpfH7ud_mmLYzuHiT6BVBPd3bEQjUQpbHP-mT4ifd6Zo8wjV417X_jgTEgPyCA5dufX3rbPuog8BHT3tMZ__iYP6aUWSIi-COJcjya7NZT4rPF-YTG2_8rImj4Xvsv0RvQ70Cs1/s1600/fotos+oto%25C3%25B1o0401.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYUFfgwZpfH7ud_mmLYzuHiT6BVBPd3bEQjUQpbHP-mT4ifd6Zo8wjV417X_jgTEgPyCA5dufX3rbPuog8BHT3tMZ__iYP6aUWSIi-COJcjya7NZT4rPF-YTG2_8rImj4Xvsv0RvQ70Cs1/s320/fotos+oto%25C3%25B1o0401.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Había llegado el momento. Cuando el reloj marcaba las dos en
punto, todo su cuerpo en silencio se había escuchado. Nunca lo hizo en sus
pretensiones, ni siquiera logró escapar de la rutina del caer de las primaveras,
manantial que nunca deja de hacer ruido…solo un chisss logra acertar con su ensoñamiento.</div>
<div class="MsoNormal">
Déjame, no juegues más conmigo, esta vez en serio te lo
digo…tuviste una oportunidad hahahaha y la dejaste escapar. Nadie canta, ella
misma se sorprende de las voces que la guían, ella como una roca alcanza la
puerta y no se detiene cuando observa que está sucia y descuidada. Ya no
importa, podrá vivir sin que la perfección rompa su cansado insomnio. </div>
<div class="MsoNormal">
Ya fuera, la noche sobre ella, apenas se detiene para
revisar que su sombra no existe, es pura, cristalina y no reconoce de horas ni
colores. Ya respirando encuentra un placer intenso al sentirse liberada,
comienza a batir las manos en señal de victoria. Es imposible componer cuando
la realidad es sofocante, espacios cerrados con un mundo y un yo y un devenir retorciéndose en la palabra. Los
cobijos a veces son migajas para componer historias, atmósferas de ángulos
callados.</div>
<div class="MsoNormal">
Pasa el viento, irremediablemente, cambiando de lugar las
cosas, tiñendo de verdad a la mujer que está llena de primaveras, mezclando su
concepción angustiante de la existencia con sus inquietudes y sus miedos.</div>
<div class="MsoNormal">
Otros, más adultos, cuentan en otra dimensión sus
superficies violentas.</div>
<div class="MsoNormal">
Ella lo único que alcanzó hacer fue sentarse, con los ojos
llenos de lágrimas y vacíos de juventud.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: start;">
<span style="text-align: center;">Serenamente pensó, entre el humo, que se
había perdido.</span></div>
<div class="MsoNormal">
Pero recordó.. </div>
<div class="MsoNormal">
Belber, no te quedes ahí en la búsqueda de las palabras.</div>
<div class="MsoNormal">
Y con su pequeño equipaje comenzó la nada rutinaria
sensación de perseguir un sueño.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-24746846076004303122013-03-04T19:24:00.001+01:002013-03-04T19:27:17.002+01:00Auditoría de serenidade<br />
<div class="MsoNormal">
Alcanzadas as utopías dos soños compartidos.</div>
<div class="MsoNormal">
Saboreados intres de entrega de manancial</div>
<div class="MsoNormal">
Remexendo na pedra do mundo</div>
<div class="MsoNormal">
encontro un sereno espertar</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ela sabía que tiña que desaparecer do mundo das cordas
vocais xa cansadas, tiña que saír por sorpresa ao acantilado dos carballos máis
altos, mirando para riba a sensación era de caer amodiño, coma acariñada pola
ribeira da ponte, pola beira do río.</div>
<div class="MsoNormal">
Semellantes visións (de anchura variable) foron como
pantasmas que me empuxaron ao paso da
estrada.</div>
<div class="MsoNormal">
Xa non hai culpas, nis relixións esquecidas, non temos nada
ti e máis eu , pero eu si teño e quero non compartilo contigo,(o recordo
minucioso do que non quero esquecer,
porque sería como deixar pegadas baleiras nos penedos).</div>
<div class="MsoNormal">
Putas pingueiras que me tiñan paradas as pernas. </div>
<div class="MsoNormal">
Só che agradezo unha cousa…que mentres ti sigas a construír
farrapos de ocasos que non foron, sigas a soportar o peso constante do rodicio,
deixando pegadas no teu corpo, por si cheo de feridas, que o frío que carrexas
pola negación (absurda) de que en ti
nace o desorden e a mentira como fonte natural, a min me deixes sen retoques
nin floreo gozando da auga que vai viaxando polo interior da terra, recollendo
enerxía para voltar e refrescarme e encherme de nobreza (esa que nunca
abandonei) seguindo a ser chaira de leira-mar en territorio definido.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
As rochas son puídas polo mar...eu quero ser rocha sen erosión.</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
¿Pode pasarlle a alguén que ata que escribe nada se torna real e afrontable?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-1236979936573213292013-01-24T18:09:00.000+01:002013-01-24T18:09:09.004+01:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0RPYhOjChpO3bEOgL9cp8iqZJNfKRuKZgZqtCu3sMDhMQd1cMnsw6E2iAwTm6zagu_G5YWaK8408trrtMDjxfzoPOINzy2JX2srsP63zPSdnEFQ5BlU97LPVBJ6hLL0jNuuOHN2OaS_cR/s1600/vehiculos+001.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0RPYhOjChpO3bEOgL9cp8iqZJNfKRuKZgZqtCu3sMDhMQd1cMnsw6E2iAwTm6zagu_G5YWaK8408trrtMDjxfzoPOINzy2JX2srsP63zPSdnEFQ5BlU97LPVBJ6hLL0jNuuOHN2OaS_cR/s1600/vehiculos+001.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Miña nai no seu cumpreanos, fai dous meses</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="MsoNormal">
ACTA DE DEFUNCIÓN </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Quero escribir, suspenderme no abismo para romper a morte
da miña mirada”</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Escribía John Berger “Estoy con los pobres porque ellos
escriben las canciones”, miña nai dende pequeniña foi pobre, a súa alma e propósito
era vivir para os demais, asemellando unha árbore da vida. Tronco forte co que
medrei ca honestidade aprendida das súas raíces e a sabiduría do amor polos
seus.</div>
<div class="MsoNormal">
Loita, credo, amanecer, auga </div>
<div class="MsoNormal">
Folla,
bolboreta colorida, agarimo e refuxio.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Lupe puxo na súa esquela “A muller é un cristal atrevesado
por unha patria”, verbas compostas para ela que sempre perdurarán por tempo no
seu calado mirar, orgullosa ela. </div>
<div class="MsoNormal">
Non quedamos orfos, súa irmá velará pola nosa xuntanza, a
nosa ledicia de tela de sentirnos sempre acalentados sen humidades vencidas.</div>
<div class="MsoNormal">
“Fachenda sinto da túa
fragancia”</div>
<div class="MsoNormal">
Nas xanelas da nenez a túa entrega, bálsamo calmante que
comprenderei no tempo que transita sen repouso.</div>
<div class="MsoNormal">
Choiva de lembranzas en raíces que abrazaches.</div>
<div class="MsoNormal">
Arqueiro de ilusións que agroman en calquer parte.</div>
<div class="MsoNormal">
“Vida, novos pasos”</div>
<div class="MsoNormal">
Bastarame para entendelo todo</div>
<div class="MsoNormal">
o ollar confidente desa túa luz sen ansia.</div>
<div class="MsoNormal">
Boa noite, miña estrela.</div>
Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-36315900018587690082012-06-27T18:32:00.000+02:002012-06-27T18:45:40.866+02:00Emoción"As emocións son reaccións psicofisiolóxicas que representan modos de adaptación a certos estímulos ambientais ou dun mesmo".<br />
A definición déixame orfa de movemento e acción. Emocionarse é moito máis que iso, adaptarse a estimulos parece máis ben, adaptarse ás circunstancias. Estou nese momento amorfo e conformista con todo o que me rodea, entón....recollo o lapis e cerro por un tempo esta saída o exterior que necesitaba (e que necesito) pero na que non encontro paz dentro das palabras e subxectivamente podería falar de anorexia silenciosa.<br />
Marcho de vacacións a onde sempre me encontro. Buscarei na auga as cores que xa non recoñezo.<br />
Remato con poemas de Lupe Gómez (acábase de reeditar Pornografía-1995) e sigue a parecerme a primeira vez, pola frescura. Grazas.<br />
<br />
ANALOXÍA<br />
<br />
Coma de pequena,<br />
bañada no río, despois,<br />
cando choraba e sentía<br />
frescura ao mesmo<br />
tempo e meus pais<br />
amabanme sen<br />
dicir nunca a palabra AMO<br />
coma un segredo<br />
entre nolostres.<br />
<br />
PRETECNOLÓXICAS<br />
<br />
Unha vez na escola<br />
debuxei o mar<br />
cunha tinta<br />
que non poden borrar.<br />
<br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-44664918414233847482012-05-07T19:45:00.001+02:002012-05-07T20:06:06.648+02:00NaiMamá, agora non podes esquecerte do moito que te queremos. Pasa o tempo, inevitablemente, eu mudo as cousas de sitio, a maquinaria incoherente da muller con verdades cheas de primavera. Cando che dou a man para camiñar, as túas forzas fraquean, eu en consonancia contigo boto unha risada para que olvides que non eres quén de mover as pernas a un ritmo cansado pero continuo.Tempo de choros constantes(levo unha tempada) , eu e os que me rodean, incapacidade latente de subsistir a este encerro maldito de desesperanza. Todos os días che conto risas, fáloche do que fomos, retomo contigo a historia das nosas vidas e a ti cóstache, o teu corpo en pouco tempo mudou a lugares que non recordas. Non hai discursos, nin músicas, nin lámpadas que te volvan as túas raíces, as nosas, os tempos vividos. A lareira que alumeaba os nosos rostros mentres ti facías queixos xa non está, pero na retina perdura a túa imaxe de cansazo e traballos, xa non queremos refuxiarnos no lume, nin ateridos co frío lembrar a morte da aldea. Suspirar, medrar e vivir contigo.<br />
<br />
Natureza sabia, abrazo e bico,<br />
acubillo eterno no que aniña o amor<br />
a forza e tenrura que sustentan a vida.<br />
Refuxio do último berce<br />
que aleita a esperanza, douzura<br />
esgrimindo coraxe, ombreiro.<br />
A pel arrúgase, as canas nacen,<br />
pero nós envellecemos xuntas,<br />
cos arrolos na nosa casa, no Cruceiro.<br />
Permíteme levantarme por cortesía<br />
miña nai<br />
para abrazarte coa vida.<br />
<br />
Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-6440560136064388812012-03-07T17:49:00.049+01:002012-03-07T18:44:55.831+01:00Adicado a Uxía<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZemZxdsU-tY8cIAsMKs1XwAJAlfRAho7qgmgIgTA_gbqpeBdArs6WlJeA8t7KMuJlZvUt0yQeW9FyqiMJTdyM4LkeFE4R0NzRAE7Wxb6_ARVBEMMNB70RU48_GWjRjeuDRRoBxTCKG6HE/s1600/snapshot+(1).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZemZxdsU-tY8cIAsMKs1XwAJAlfRAho7qgmgIgTA_gbqpeBdArs6WlJeA8t7KMuJlZvUt0yQeW9FyqiMJTdyM4LkeFE4R0NzRAE7Wxb6_ARVBEMMNB70RU48_GWjRjeuDRRoBxTCKG6HE/s320/snapshot+(1).jpg" width="320" /></a></div>"Esa nena preciosa, loira, de ollos verdes e sorriso doce, a nena máis fermosa do mundo. Mereceríao todo, pero a palabra é para min o barco máis grande e luminoso que pode sucar o mar da vida.<br />
Mergúllate sempre nela".<br />
Así reza a dedicatoria que lle fixen a miña filla no libro "Silenzos e Tormentas", a presenza da vida na poesía tantas veces rota nas flores e batallas, sen rendición. Unha homenaxe a quen cada día sen materia creativa me fai crer e crear as paisaxes de vida, suculentos xantares de aromas regados polo amor, polo meu amor por ti e todo o teo. Remexo nas fotos e lembro cada segundo compartido sentindo que o paso do tempo é inexorablemente unha medranza viva, san e indestrutíble. Os carreiros de palla, os lazos que nos unen e imos inventando serán táboas de salvación nese intento constante de progreso que mantemos as dúas.<br />
Quérote, por enriba de todo, por debaixo das pedras, mirando a lúa e construíndo raios de sol coma montañas de luz,escoitando discursos ou en silencio acariñando as nosas raíces. Quérote, por enriba do mundo enteiro.<br />
Descúlpame, tantas veces, por non dicirche que eres o meu refuxio, as miñas noites con principio, o meu sentir de principiño viaxando polos camiños de prata, por enredarme na vida sen contar que a túa segue a estar.<br />
Un bico cosido nun abrazo co aroma da herba medrando.<br />
(Xa sei que merecías esta entrada)Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-6356129605031414342012-02-10T17:03:00.001+01:002012-02-10T17:08:43.348+01:00A dereita ( vestimenta dramática)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="img" height="165" src="http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/s320x320/429625_316157921768305_147869318597167_895565_39266989_n.jpg" width="200" /></div>É verdade que temos que seguir a crer na xustiza, non nos queda outra, despois de borrarnos a memoria, de aceptar "agasallos de mafias", de blanquear, de decepcionar ....a dereita sabe o que quere e como conseguir calarnos . Segue a haber poesía nos dereitos humanos e temos conciencia de cidadáns solidarios, pacíficos con soltura suficiente para pechar os ollos ante tales atropelos. Entre "teño a lingua rota de tanto gardar silencios" "sentada no tellado onde non espero a ninguén" quédome con " "a vida é algo que hai que morder, cada boca ten un sabor, os osos non os tapa a pel..por iso digo que non,non,non. <br />
Aprobo cada frase, participio e forma desta carta do Xuíz Garzón e aborrezo o sorriso triunfador dun home sen principios.<br />
<br />
<u>NOTA DE BALTASAR GARZÓN REAL ANTE LA SENTENCIA DE LA SALA 2 DEL TRIBUNAL SUPREMO EN LA CAUSA SEGUIDA CONTRA EL MISMO </u><br />
<u><br />
</u><br />
Rechazo frontalmente la sentencia que me ha sido notificada en el día de hoy.<br />
Lo hago por entender que no se ajusta a derecho, que me condena de forma injusta y predeterminada.<br />
He trabajado contra el terrorismo, el narcotráfico, los crímenes contra la humanidad y la corrupción. Lo he hecho con la ley en la mano y en unión de fiscales, jueces y policía. En este trabajo, siempre he cumplido con rigor las normas, he defendido los derechos de los justiciables y de las víctimas en situaciones muy adversas.<br />
Ahora y a lo largo de este procedimiento, mis derechos han sido sistemáticamente violentados, mis peticiones de defensa desatendidas, el juicio oral una excusa, cuyo contenido ha sido utilizado sólo contra mí, prescindiendo de los elementos favorables que me beneficiaban, para, con ello, poder dar forma a una sentencia que ya estaba anunciada desde hace meses.<br />
Mi actuación en el denominado <u>caso Gürtel</u>, se ajustó a la ley y en su desarrollo, tomé todas las medidas para garantizar el derecho de defensa y la investigación de delitos muy graves relacionados con la corrupción, partiendo de los contundentes indicios y para evitar la continuidad delictiva de blanqueo de dinero de los jefes mafiosos que utilizaban, como ya lo habían hecho antes, a los abogados designados.<br />
Se me ha impedido aportar las pruebas que lo demostraban y se ha prescindido de la implicación y participación de abogados en la trama.<br />
La afirmación que se contiene en la sentencia para justificar el supuesto dolo de que “la inclusión de la cláusula previniendo el derecho de defensa dejando a un lado su efectividad, revela que sabía que su resolución afectaba a este derecho” es una aberración que contradice todo el sentido de la misma y se utiliza para eliminar la base de mi absolución. La sentencia no dice en ningún momento cual es el daño producido en el derecho de defensa y no lo dice sencillamente porque no existe. Lo inventa. Asimismo falta a la verdad cuando se dice que no se ejecutó la medida de salvaguardar dicho derecho, cuando personalmente me cuide de garantizarlo y así lo avalan las pruebas practicadas e ignoradas por el tribunal.<br />
Esta sentencia, sin razón jurídica para ello ni pruebas que la sustenten, elimina toda posibilidad para investigar la corrupción y sus delitos asociados abriendo espacios de impunidad y contribuye gravemente, en el afán de acabar con un concreto juez, a laminar la independencia de los jueces en España.<br />
Acudiré a las vías legales que correspondan para combatir esta sentencia y ejerceré todas las acciones que sean pertinentes para tratar de paliar el perjuicio irreparable que los autores de esta sentencia han cometido.<br />
Madrid a 9 de febrero de 2012Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-75883348148525235202012-01-30T19:28:00.000+01:002012-01-30T19:28:26.192+01:00Medo<div style="text-align: right;">Eu-só-son unha musa pequena, invisible,espida, </div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">esencia, aroma, vento…ilusión,</div><div style="text-align: right;">unha porta aberta ó ceo,</div><div style="text-align: right;">ceo solitario onde chora o sol.</div><br />
Por si o tempo me arrastra a intres máis desconsolados, acariño o presente como ángulo perfecto,calado e sosteñible. De súpeto, soñar volta a ser alento, espiritualidade e liberación.<br />
Sigo a ser unha doente sen calma, tentando curarme, sacrificarme por voltar as inquietudes, os medos de sempre…mudar de pensamentos que me levan ó mesmo lugar, as secuelas que carreo e o que me poida ocurrir.<br />
Teño medo de desaparecer de repente, de que unha arteria se obstrúa e me leve o túnel negro ,entre néboas e pedra que escurezan os brancos impolutos da saída . Teño medo a morrer, eternizarme.<br />
Realidade-fuchida-alternativa.<br />
<br />
Volta, volve, regresa,<br />
marcha, fuxe, escapa,<br />
anhelo paz e calma<br />
a cabeza presa<br />
coma unha escrava.<br />
RESACA DE PAN E VIÑO<br />
RESACA DE FUME E LIÑO.<br />
O Insomnio, que agrio<br />
o martirio do que parto,<br />
fúndete en min, posúeme<br />
pero non te quedes<br />
TEÑO TANTO MEDO.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-19278256501183174492012-01-13T12:48:00.031+01:002012-01-14T19:42:45.568+01:0010 días na celda 251Nesas noites violentas nada que escribir, nin forzas para facelo. <br />
Rodeada de xente maliña, unha só quere pechar os ollos, durmir, correr as cortinas, valeirarse no libro, non falar, acomodarse na cama axeitándoa co mando a medida que te faga sufrir menos, recoller silencios para envolverte, evitar que as bágoas te inunden e perder a relatividade da certeza.<br />
A tristura coa que falo, a melancolía que carrexo volta a poñerme as mans frías. <br />
Por unha neglixencia médica( un acto mal realizado por parte dun provedor de asistencia sanitaria que se desvía dos estándares aceptados na comunidade médica e que causa algunha lesión ao paciente), ingreso no Clínico de Santiago. Ata recibir o alta non souben que había pasado achacando en todo o proceso que o meu problema fora por fumar e stress. Sei que non é vicio san e que mellor non telo, pero facendo as probas víase que non radicaba só niso e así foi, soamente con ver o informe de alta.<br />
Agora teño dúbidas de se o tratamento é correcto e se por taparse uns os outros non me dirán o alcance que poidan ter as lesións sufridas, ata agora e a partir de agora.<br />
Solución: visitar os servizos sanitarios privados para que me fagan segunda valoración e pedir explicacións ós profesionais que me trataron ocultando o verdadeiro motivo da enfermidade, que non é outro que consecuencia directa de medicamentos dados ó azar ,por descoñecemento ou falta de atención con tantos pacientes que atender.(No prospecto xa poñía indicacións)<br />
Como autónoma sei que respondo co meu traballo fronte aos clientes. Como profesionais da mediciña teñen que responder fronte os pacientes, cara a cara,sen ocultar.<br />
Agradecer todas as mostras de cariño que me fichestes e que saibades que queda poesía para crear e palabras por inventar, sempre dende os adentros que tamén hai que coidar. <br />
<br />
Transmigración<br />
<br />
Esta enerxía xa non vai ter fin,<br />
non foi creada nin será destruída.<br />
Irá ocupando diferentes vidas,<br />
transformándose en emocións alleas<br />
tatuadas noutros corpos paralelos,<br />
en simultáneas procesións<br />
sen pausa.<br />
<br />
Nun cálido universo apaixonado<br />
voume dosificando con usura,<br />
ata que chegue a hora de voltar,<br />
canso e feliz,<br />
ó punto de partida<br />
<br />
Lois PereiroMaribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-4965872628691275382011-12-28T18:12:00.003+01:002011-12-28T18:17:11.564+01:00Déixame un abrazo (sen subvención)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-AAdL7ANwZHc/TvoPyikpTwI/AAAAAAAAAPM/6vqgYvPdhLk/s1600/loureiro3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" rea="true" src="http://2.bp.blogspot.com/-AAdL7ANwZHc/TvoPyikpTwI/AAAAAAAAAPM/6vqgYvPdhLk/s320/loureiro3.jpg" width="315" /></a></div><br />
Eu quero lucilo este ano para desexarvos a todos boas festas, que o ano que comeza vos traia ledicias, agarimos e querenzas.<br />
<br />
Que as xeadas e néboas non callen nin acalen en vos, que nos sosteña a inxenuidade, a esperanza, fortalecernos sen gobernantes ocupando os hemiciclos para escoitar músicas ou silencios.<br />
<br />
Nas noites con superficies violentas encontremos un papel en branco para encher de berros calados en contra do mundo, sen crise ou con ela, encontrar outra capa da atmósfera respirable o lado da lareira, sen recoller o lume dos sen rostro. <br />
<br />
<br />
Construamos túneles azuis, amarelos, da cor da verdade e do misterio para chegar ás raíces da aldea, crer nela e sementar quimeras e idealismo sen límites, ca nosa fala, ata sentir a dor dos soños.<br />
<br />
Cando todo serve, que as túas mans limpas che acubillen do frío.<br />
Cando todo serve, non reserves só un lugar tranquilo.<br />
Bo ano novo.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-83399446664900509202011-12-13T19:19:00.001+01:002011-12-13T19:22:31.307+01:00Verbas con presa<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWzDJMsGHKsPuWeZ_vMtp89ZfB8Qs04mQ_SSWz70dZe9emQrCYOgDUs7FDJWd7BphUbQ5aoCHS2pRIrMZKZLXblpwJORdlxWsmNpCht7hMTmxLjDbf_cXAk9idIhs05gjKaMhetb8J6SEB/s1600/neg.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" oda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWzDJMsGHKsPuWeZ_vMtp89ZfB8Qs04mQ_SSWz70dZe9emQrCYOgDUs7FDJWd7BphUbQ5aoCHS2pRIrMZKZLXblpwJORdlxWsmNpCht7hMTmxLjDbf_cXAk9idIhs05gjKaMhetb8J6SEB/s200/neg.jpg" width="181" /></a></div><br />
<br />
Cansado de todos los que llegan con palabras<br />
palabras que no lenguaje<br />
parto hacia la isla cubierta de nieve.<br />
Lo salvaje no tiene palabras<br />
¡Las páginas no escritas se ensanchan <br />
en todas direcciones!.<br />
<br />
<br />
Lin no Pais o artigo, adicado ó Poeta sueco Tomas Tranströmer, premio de literatura 2011, con unha viaxe ó centro das palabras. Un Carballo vello cheiño de humildade , que me gustou especialmente. A pequena saltamontes, sarillo axitado, facendo sesións de creatividade relacionou as palabras- carencias e reflexionando (con sutileza), lembrou nun acto de solidaridade ás interminables e doces horas que se pasan falando e falando para o final decatarse que o importante é ter calefacción, coche, comidas, noites de festa, reputación, identidade,honorarios suculentos e sabrosas horas perdidas na búsqueda constante de ????. <br />
A fórmula da comunicación segue a ser eu, eu..e despois ti, sempre eu antes , os meus problemas, humor, loucura, ósos e palabras avalánzadose sobre o ar. Ela soñaba no medio da aldea, fundida con seus ángulos calados, os mesmos que se axitaban no seu interior. Ela, inquieta muller rural, separada do discurso do día, encerrábase co Sálvame Deluxe, facendo máis escuro o espazo cúbico do autor, da memoria e das inquedanzas. <br />
<br />
“Unha palabra é cada un dos segmentos limitados por pausas ou espazos na cadea falada ou escrita, que pode aparecer noutras posicións, e que está dotado dunha función”.<br />
<br />
Ela resposta: a min só me sirve para recoller receitas de comida e bota unha gargallada. A felicidade é unha palabra irreverente.<br />
<br />
Todas as bágoas de emoción foron caer na ferida que tiña o vello carballo no corazón, comezaron a xurdirlle nas polas fermosísimas follas verdes e mesmo encheuse de landras. Xamais se vira tal cousa, foi en escasemente un segundo.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-67110238132309594102011-12-09T19:47:00.001+01:002011-12-09T19:54:27.276+01:00Rematar nun mesmo<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Ela contábame, cada intre vivido, en compañía da persoa que amaba, como se fose un balance global en positivo. Notaba que voaba o compartilo, non tiña caprichos, nin momentos in-compartidos, era a serea que quería voar entre o ar e a néboa. A felicidade só dura un segundo. Non te ates moito máis dun segundo.<br />
Cando el lle dixo, non quero vivir contigo, préndesme, afógasme, ela non o entendeu pero soubo que tiña que saír correndo, correndo moito, sen voltar atrás. Ela sentiuse coma unha faragulliña. Volvía a caer xeándose. Furiosa, áspera e endurecida agarrou fortemente a súa moneca tratando de encontrar un sentido a ese mar que ninguén mira, a unha canción que ninguén escoita, a uns ollos que nunca choran. En movemento, rematar nun mesmo, ancorándose no seu propio corpo. Ser unha vestimenta, un recordo dramático, unha feira de reloxos, todos sen horario, por falta de caricias, calor e tenrura.<br />
<br />
Sonetos en diacronía<br />
ocaso vencido do que fomos,<br />
volto<br />
(sabendo que te fuches)<br />
mentras a ponte baila <br />
unha cantiga de desamor.<br />
Parece que chora.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-15019828499069204382011-12-01T19:53:00.000+01:002016-11-03T18:49:38.706+01:00CapitulaciónsSería un pracer que miraras a través dos meus ollos, dende o sitio máis maxestuoso do mundo enteiro, alí onde ocúltanse lagoas. Rescindir contratos, aventurarse entre todos os ríos, nas cores verdes e azuis e dormir nun bico soñado de cristais, que as olas tecesen e bicasen as rochas, as areas douradas, os golfiños, tabeiróns, baleas e barcos que fosen como castelos. Nese silencio de asubío, onde os vagalumes alumeasen só duas personiñas no centro das palabras.<br />
<br />
Sería fermoso reter na memoria (aínda que só fose un soño) a pegada dun mirar desconocido, enteiro, sen rematar no tempo.<br />
Podería inventar-te, sen haberte coñecido ou quizais soñarte, con camisa branca e pantalón vaquero, cada noite de soedades e fríos.<br />
Podería decirche, berrando moito, xa rematou o teu silenco, eu enchereino de risas e cantos de sireas, de tenrura, de bicos, conformando ecos das palabras xa ditas. Mais...eu sempre teño medo e fuxo ás verbas que me calman e non me atan, nin ensombrecen o meu ensombrecido rostro de contratempos e xeadas.<br />
Despois de estar encerrada ante todos os progresos do mundo, eu tento reconstruírme, sen perder a miña identidade(a que deixei con 20 anos) volver a sorrir, reventar o mundo das miserias e encontrarme conmigo, no espello, pero forte para pedir ou dar, agradecida e sen dúbidas.<br />
Por iso, gardo porcións de identidade e digo, quizais, tal vez, non sei...sen premura por acompañarte a onde ti queiras ir e levarme. Por iso, deitei o meu verso mudo na escrita, abrín as saias, recollinme, drogueime. Négome a todos os traballos, quero pintar os ollos de verde, non canso.<br />
Tentado sufrir menos.<br />
Sufro menos.<br />
E calo.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-34033734837755640622011-11-23T19:43:00.003+01:002011-11-24T19:39:03.886+01:00Labirinto"Non rompas o silencio, se non é para melloralo". Beethoven<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="233" src="http://www.youtube.com/embed/kB0rfli6cY8" width="300"></iframe><br />
<br />
"África está en venta, grandes compañías compran terras para producir alimentos que logo exportan, mentres os seus habitantes morren de fame". Beethoven compoñía dende a amargura, a falta de afectos que arrastraba axudáballe a non ter afonía de rexistros. encher os silencios con notas coma labradíos, sen fieitos, cheiños de mapoulas.<br />
"Rajoy, gaña por maioría absoluta, sae na foto con Aznar(será que lle da caché polas representacións económicas que manexa o tal home), gaña sen dar nin unha soa proposta para saír da crise. Somos un pais de dereitas?.<br />
"O goberno español importou os decretos de Bruselas como si fosen ciencia económica infalible", dixo Santiago Carrillo, importou ar.<br />
Non merece o caso de "Novakafkagalicia" unha comisión de investigación no parlamento?. Manuel Rivas está no certo,"Pasou o que pasou. E algo máis. A contaminación do ar por todo o fracasado, todo o podrecido".<br />
"Feijóo non descarta un recorte no Plan Concertado de Servicios Sociais". Non o dubidamos.<br />
Ler as novas, día tras día, déixame sen poesía, sen lapis, sen composicións. <br />
Non sei como compartir estas emocións, esta carencia, este noxento espazo sen esquinas. Dame vergoña non ter o blog actualizado, pero non sei como facer versos. <br />
Gustaríame xogar, poñer unha frase que veña a cabeza, así de contado, coma un laberinto, sen orden como fago eu neste post.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-35217651963139165672011-10-21T18:09:00.001+02:002011-10-21T18:14:08.186+02:00IncorruptiblesHoxe hai novas: O cesamento definitivo de ETA, a morte de Gadafi, Port Aventura e as súas inversións de altura, un novo plantexamento de cara as eleccións xerais cunha iniciativa común " mantenemento dá paz", a crise esquecida por dous días, sen deixarse levar pola masiva-contaxiosa-tanxible e insuxerente verba que nos amola cada día, prisión incondicional para o pai dos cativos, paraisos fiscais para Ruiz Mateos, os directivos dás Caixas, Grecia segue cas manifestacións, China famosa por un vídeo onde atropélase a unha cativa varias veces, sen pararse, nin mirar. O dá camisa branca e pantalón vaqueiro xa non aparece para aloumiñarme, borrouse do Facebook e eu quería ir ver O Rey León. Mentras, escoito os Picaversos e síntome lixeira coma unha pomba, sen iva nin retención, nin pensamentos noxentos. Amolecer escoitando, cun sorriso. Grazas por ladrar.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/FYmeiXiEckg?rel=0" width="560"></iframe>Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-8141452124809201562011-09-15T19:36:00.002+02:002011-09-15T19:48:00.689+02:00O presente segue a ser este intre.<div style="text-align: left;">Mentres, prégoche ser figura incansable,</div><div style="text-align: left;">xogo preciso, loita continuada,</div><div style="text-align: left;">abrazo constante da lúa gris</div><div style="text-align: left;">(insubornable).</div><div style="text-align: left;">Mentres, prégoche ser revolución</div><div style="text-align: left;">na barafunda, entre o cheiro a esterco</div><div style="text-align: left;">sen ocasionar-che atrasos</div><div style="text-align: left;">(na túa viaxe).</div><div style="text-align: left;">Coa eixada, ligón, galleto e forcada</div><div style="text-align: left;">traballarei de auxiliar de voo</div><div style="text-align: left;">facendo dos sucos de terra e vida</div><div style="text-align: left;">(letras coma mulleres).</div><div style="text-align: left;">Co angazo arrastro o meu soño dormido</div><div style="text-align: left;">á lingua coa que repasar a terra enteira.</div><div style="text-align: left;">escribo e sinto que voan as cordas vocais</div><div style="text-align: left;">e quedo lixeira coma unha pomba.</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;">Sempre é culpa miña</div><div style="text-align: left;">o sangue nunca apraza o baleiro </div><div style="text-align: left;">da eira.<br />
<br />
<br />
(As miñas felicitacións a Pablo Alborán, pola súa nominación os Grammy e a súa frescura)<br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://0.gvt0.com/vi/A-_vOI0EJYg/0.jpg"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/A-_vOI0EJYg&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/A-_vOI0EJYg&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></div>Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-17014938476801807282011-08-10T12:44:00.000+02:002011-08-10T12:44:50.709+02:00O presente é este intre.Xa rematei vacacións, xa fixen do tempo lerias coma risas, xa tiven espazos abertos para descansar as pernas, xa bebín de todas as fontes resistindo sen lamentos a iso da unha da tarde, xa fixen de Portosín a miña esquina alentadora, deixei de morder as uñas, durmín (sen química) case todos os días e aquí estou de novo facendo do meu asento de oficina unha triste estampa. O repaso mental non me quita de ter preguiza e decaemento xeral. Esta preñez de silencios na que habito, non me gusta Xan. <br />
<br />
<br />
Teño a boca seca para pronunciar palabras amables.<br />
Se queres....podo construírche coma un barco,<br />
ti elixes a parte da leira na que queres navegar.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUGyw0QrY5Wha8DbAzpglF122LV0aodaXDbfFtTDX5vbQ4FiC-3USlp28VfpXYnmSjBnYpbHEIRSqcgBtlbiaK9ZoPf5Ma2tCWKTv4D8g2PiBFkI7p2yCQz9sCMJqizAY8EDOpRffJSFLn/s1600/Portos%25C3%25ADn2011+006.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240px" naa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUGyw0QrY5Wha8DbAzpglF122LV0aodaXDbfFtTDX5vbQ4FiC-3USlp28VfpXYnmSjBnYpbHEIRSqcgBtlbiaK9ZoPf5Ma2tCWKTv4D8g2PiBFkI7p2yCQz9sCMJqizAY8EDOpRffJSFLn/s320/Portos%25C3%25ADn2011+006.JPG" width="320px" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Perla tamén anda triste, sen mar..</td></tr>
</tbody></table> <br />
Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-85906044254995842062011-06-17T20:10:00.002+02:002011-06-18T12:02:09.665+02:00"Unha vez dixo amor...........Y sus labios se poblaron de ceniza". García Montero<br />
<br />
“O namoramento é un estado emocional sucado pola alegría e a satisfacción de atopar a outra persoa que é capaz de comprender e compartir tantas cousas como trae consigo a vida. Dende o punto de vista bioquímico trátase dun proceso que se inicia no córtex cerebral, pasa ao sistema endocrino e transfórmase en respostas fisiológicas e cambios químicos ocasionados no hipotálamo mediante a segregación de dopamina. <br />
<br />
- Intenso desexo de intimidade e unión física co Individuo (tocalo, abrazalo, relacións sexuais) e reciprocidade. <br />
- Celos e intenso temor ao rexeitamento<br />
- Pensamentos frecuentes e incontrolados no individuo que interfiere na actividade. <br />
´-Perda de concentración. <br />
- Forte activación fisiológica (nerviosismo, aceleración cardíaca, etc.) ante a presenza (real ou imaxinaria) do individuo. <br />
- Hipersensibilidad ante os desexos e necesidades do outro. <br />
- Atención centrada no individuo, idealizandoo e percibindo só características positivas. <br />
Wikipedia.<br />
<br />
Lendo esto, un chega a pensar que é case un estado catatónico, irreversible e coincidir na maioría das cousas unha ficción (estilo prosaico).<br />
<br />
Amor e desamor (consecuencia directa) son palabras que deixan reinventarse. Subxetivamente, podemos abarcar miles de términos aceptables como idealizacións. Existencialmente a natureza dotounos de un corpo sensibilizado ós afectos pero as interpretacións e necesidades individuais son expresións xigantes e diferenciadoras. Á falta de disciplina aplicada ás artes amatorias conxugamos verbos estimulando a creatividade e inxenio. Sin protocolos, sin costuras, vivencias persoais ou cercanas, deseos ocultos, erótica e perversión…chegan a crearse miles de recetas exquisitas.<br />
<br />
Nese verde limpo que amosa unha beleza sen queixumes…¿Que receta sería proveitosa, sentida, orixinal, musical, entendible, rica e sorpresiva?.. (O de bolboretas no estómago non sirve)Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-90971092642045034542011-05-09T18:56:00.000+02:002011-05-09T18:56:10.695+02:00Na Chousa..No balo da Chousa,<br />
lendo a Corín Tellado<br />
abrigándome do descoñecido<br />
sentía que a loucura era estar en silencio.<br />
(Que non impasible)<br />
<br />
Cando foi apresado o vagalume<br />
fiquei estéril entre as pólas, sen luz.<br />
Aquel asubío constante<br />
in-presente, in-tanxible lóstrego<br />
limpaba os arroullos e as sementes<br />
dos noxentos e calados rostros<br />
do desértico illamento.<br />
<br />
No novío facía frío <br />
acochábame en min.<br />
O asubío era a miña constante fortaleza.<br />
Aire acaneando o bambán invisible<br />
da miña inconsciencia.<br />
<br />
Soñaba con estar sempre dobre no día<br />
e non ter ocos valeiros no chan.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-44571711845370620812011-05-02T18:27:00.000+02:002011-05-02T18:27:59.145+02:00Contoumo ela..Celo: Excitación sexual de certos animais no período propicio para aparearse.<br />
Vai casar con un dominicano, coñeceuno por internet, nesa ventaniña aberta ó mundo, con cam e efectos secundarios activos chegaron a un acordo, de quererse para toda-a-vida.<br />
Puxen palabras escritas ás súas vivencias, despois de un tempo chateando tiña o corpo excitado e a mente pensativa nun só desexo, fundirse con el cruzando os mares e os contratempos. <br />
<br />
"Sen entender o que probablemente era un celo permanente, paso a noite contando cada minuto, cada hora. Incapaz de revelarme nin revelar. Incapaz de abrazar, de pedir caricias que aplaquen o meu corpo imperfecto nas formas. Só espero a palabra, a palabra que me fai perder a razón e transpórtame a sensacións que non recoñezo. Non admito o desacougo. Non o entendo como tal. Nesta noite longa, busquei acougarme sen conseguir un ápize de sensualidade, si sexualidade que por imperfecta e necesaria antollábaseme irreverente, trasnoitada. Ao día seguinte, co meu corpo en chamas, busco outras palabras que me acougen, finxo un desexo non real, excito coa palabra a outros que se excitan co corpo e sen entender nada follan á sombra de desexos impulsivos sen recoñecer a miña xenerosidade. No meu celo intento ver cousas que non son verdade. Intengo suprimir na miña fantasía a pulcritude das súas palabras, as súas mans que coñecen o meu corpo sen habelo tocado, desprendéndome do meu eu para sempre. Sei que non voltarei a ser a mesma, cando choro é por verme distinta a un tempo antes, creéndome perdida , avergoñada na miña propia necesidade".<br />
<br />
Descoñezo si triunfará o desexo (entendo como tal o amor que sinten), xa colleu avión e papeis para voltar acompañada dun home do que nada sabe pero que a posúe.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-84668143412821480012011-04-01T20:08:00.001+02:002011-04-19T10:58:48.124+02:00Lembro que..Estou anoxada. O portátil ficou, mandaba avisos de cando en vez (como tardan dous millóns de anos en alcanzar a Galaxia Andrómeda), quedei pasmada no seu último suspiro. Xa agonizaba .Eses intres, no meu sofá, nos que vos acariciaba e lía e saboreaba, eses momentiños meus e vosos...desapareceron de repente. Á espera dun novo ou de restaurar ese, permitídeme solicitar por escrito que non me esquezades.<br />
Como estou encabuxada...lémbrome dos atardeceres na eira, do boureo constante(cando quedaban veciños e chistes e lixeiros aires de natureza)...e síntome máis libre que nunca. Xa fai sol.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-64902260055050821692011-03-10T20:30:00.002+01:002011-03-11T19:11:51.926+01:00PHOTOSHOPÉ unha aplicación para a creación, edición e retoque de imaxes. Fíxose moi popular, ata fora do ámbito informático, usándose para facer referencia a unha foto que foi retocada dixitalmente. <br />
<br />
No Pais semanal do 6 de febreiro, sae unha Sofía Loren (76 anos) coa aparencia de unha rapariga de 20. Envellecer con dignidade é froito de vivir intensamente e amándose moito, facendo sonetos coas formas e cores que vamos descubrindo a partir de nos mesmos, tantos prexuizos vamos arrastrando que incluso se acepta semellante atropelo para unha dama preciosa que non debería de habelo aprobado, ser mais pudorosa. É a miña opinión, claro, aceptar o que fomos, as decisións que imos tomando, os vasos rotos que se quebran, as bágoas que non retornan, os lixeiros e sublimes guiños da vida que é iso, medrar coas engurras que nos van deixando os silenzos e as tormentas. <br />
<br />
Cando os anos pasen, cos segundos constantes,<br />
cos momentos vividos.<br />
Hei de construír unha torre<br />
feita de margaridas, treguas que conforten<br />
intimidades alentadoras, refuxios e diversidade.<br />
Na miña necroloxía,<br />
a foto da risa, sen maquillaxe<br />
o lado do cadáver.<br />
Só iso.Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-151895377108237576.post-59657577335280842412011-03-01T18:52:00.000+01:002011-03-01T18:52:56.173+01:00A grafía dos mapas<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img alt="Lupe Gómez ten outras dúas obras en camiño FOTO: antonio hernández" height="200" src="http://www.galiciahoxe.com/img/noticias/20110224/gp37f04382571_486571.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Lupe Gómez ten outras dúas obras en camiño FOTO: antonio hernández" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Galicia está no cárcere" <br />
<br />
</td></tr>
</tbody></table>O último libro de Lupe Gómez (miña irmá, compañeira de andares e palabras) foi presentado na libraría Pedreira de Compostela o pasado xoves, editado por Toxosoutos. Asistimos encantados a maxia que xurde sempre nas súas presentacións, falaba Branca Novoneyra, unha doce bailarina, poeta e comunicadora e cantaba Xabier Díaz e Guille Fernández, facendo notas co acordeón e amornándonos ca súa voz, enchendo a parte que faltaba despois de recitar Lupe, coma unha tempestade calmante. Emborrachámonos con eles, con ese sentimento que percorre o corpo cando estás entre amigos, xente que fala o teu mesmo idioma, coa que te entendes sen ser doutora en gramática.<br />
"O meu libro A grafía dos mapas é a Crónica Poética dos Peliqueiros. Este libro naceu da Nada, do Amor, da Neve, e sobre todo naceu das cartas que Emilio Araúxo máis eu fomos debuxando ao longo de moito tempo (desde a morte de Novoneyra) co fume que queda no aire despois da morte das flores". Do intercambio de cartas, fotos e pensamentos ao longo de varios anos sae á luz <em>A grafía dos mapas</em>, o novo libro de Lupe Gómez, mestura de poesía, teatro, fotografía e ensaio. Un libro que supón un chanzo máis no compromiso social da autora, que se rebela contra perdas como a memoria, a desesperanza ante o futuro, o "cárcere" no que vive hoxe Galicia. "Disfrazarse -di a autora- é un xeito de manterse vivos na autenticidade".<br />
Un poema que me resultou inquietante, divertido e sen metáforas:<br />
<br />
XARDÍN DE INFANCIA"<br />
<br />
Metemos a todos os nenos e<br />
nenas de Galicia no cárcere de Teixeiro<br />
para que estean quietos e non fagan ruído.<br />
Os nenos protestan e din: ¿Podemos ver <br />
a televisión?<br />
Na aldea de Santiago de Arriba hai<br />
xardíns de infancia. ¿Temos que pagar <br />
a entrada?, preguntan os turistas.<br />
Este ano teremos unha boa colleita<br />
porque os nenos e nenas de Galicia<br />
aprenderon a facer ximnasia, practicar<br />
submarinismo e baile galego dentro<br />
do cárcere.<br />
Un vello sen dentes pregunta:<br />
¿Os nenos de Galicia non teñen vacacións?Maribel-belhttp://www.blogger.com/profile/17416424551574259265noreply@blogger.com11