Permitídeme a licencia de colocar un poema meu e despois escoitar a Rivas.Fíxome moita ilusión esta composición e espero non molestar a nadie (por este pecadiño). Escoitar a Rivas e escoitar a fala da terra, sedúceme e concilíame co mundo.
A auga outra vez... gústame a imaxe do lago agochado nun recuncho da alma, gustame moito, gárdoa para dixerila paseniño...e o poema tamén,da para moito máis que esta primeira pegada...Recuncarei. Ben o merece Bicos
Que mellor que estes fermosos versos e esta fala nosa para escomenzar o ano. Son versos para ler e releer, para degustalos despacio. Parabens e feliz 2011.
Cun poema tan fermoso que fala da terra, da auga, dá fala,de tantos sentímentos un só pode relelo e deleitarse na súa beleza como un agasallo de reis. Parabéns. Unha aperta
Para falar con a terra non tes que pedir licencia, telo que facer baixo, baixiño, casi un murmurio, con a voz dun amante que di Manolo, con a voz da terra.
"Falarei ca terra". Canto tempo fai que coñezo este texto/poema de Rivas, téñoo posto no meu blogue fai tempo xa. O teu, teu poema tamén e fermoso "como un río de pasos dunha virxe descalza". Bicos
Moi bonita a poesía! :) Que recordos! é unha forma moi fermosa de describir a lingua dunha terra máxica, a nosa... Eu, que vivo fóra, bótoa moito de menos. Cada vez que na miña cidade atopo alguén con acento galego é unha alegría incrible, canto máis se fala galego! Cando non a podes escoitar cada día faise aínda máis bonita do que xa era antes. Para min é coma unha montaña rusa de recordos e emocions.
Ah! E seguro que Rivas estaría encantado de ve-lo seu vídeo ó carón desta declaración de amor polo galego ;)
Unha e mil licenzas permitímosche, Maribel. Quedo moi emocionada logo de ler os teus versos, magníficos, raíña miña, son un agasallo para a alma que queda pegada a eles e á túa terra que amo case tanto como á miña. Bicos de cores nos teus ollos
Grazas, a miña raíña galega, as túas palabras no meu recuncho si que son un agasallo para as miñas. ((Espero lerche pronto)) Bicos de mar e ondas de lúa
Declama ben o Manolo... (Góstame falar del con tanta familiaridade. Ben mirado, é da familia, hehehe...) E non hai razón pra pedir desculpas. Ningunha. ;))
Permitídeme a licencia de colocar un poema meu e despois escoitar a Rivas.Fíxome moita ilusión esta composición e espero non molestar a nadie (por este pecadiño). Escoitar a Rivas e escoitar a fala da terra, sedúceme e concilíame co mundo.
ResponderEliminarA auga outra vez... gústame a imaxe do lago agochado nun recuncho da alma, gustame moito, gárdoa para dixerila paseniño...e o poema tamén,da para moito máis que esta primeira pegada...Recuncarei. Ben o merece
ResponderEliminarBicos
Que mellor que estes fermosos versos e esta fala nosa para escomenzar o ano.
ResponderEliminarSon versos para ler e releer, para degustalos despacio. Parabens e feliz 2011.
Ai, quedei moi emocionada!
ResponderEliminarLevo un aloumiño brando no peito,
agora, que é moito hora de ir para a cama...
gustoume o post así como está,
co teu poema
e con Rivas declamando
Fermosos versos para comezar o ano.
ResponderEliminarVoume quedar co primeiro verso "É unha lingua de auga que adopta calquera forma" gustoume moito o poema todo.
A auga é unha constante nas miñas creacións, porque limpa, polas formas, por ser un elemento da natureza libre e natural. Grazas por lerme.
ResponderEliminarCun poema tan fermoso que fala da terra, da auga, dá fala,de tantos sentímentos un só pode relelo e deleitarse na súa beleza como un agasallo de reis.
ResponderEliminarParabéns.
Unha aperta
Fermoso regalo nos diexas, coma sempre. Fermoso e emotivo.
ResponderEliminarBiquiños na fala da Terra.
Marabilloso regalo o que nos fas, Maribel.
ResponderEliminarMil biquiños!!!!
Tes todiñas as licencias para facelo Maribel.
ResponderEliminarE a terra claro que fala. O que pasa é que hai quen non quere/sabe escoitala.
Bicos verbalizados
Para falar con a terra non tes que pedir licencia, telo que facer baixo, baixiño, casi un murmurio, con a voz dun amante que di Manolo, con a voz da terra.
ResponderEliminar"Falarei ca terra". Canto tempo fai que coñezo este texto/poema de Rivas, téñoo posto no meu blogue fai tempo xa.
ResponderEliminarO teu, teu poema tamén e fermoso "como un río de pasos dunha virxe descalza".
Bicos
Moi bonita a poesía! :) Que recordos! é unha forma moi fermosa de describir a lingua dunha terra máxica, a nosa...
ResponderEliminarEu, que vivo fóra, bótoa moito de menos. Cada vez que na miña cidade atopo alguén con acento galego é unha alegría incrible, canto máis se fala galego! Cando non a podes escoitar cada día faise aínda máis bonita do que xa era antes. Para min é coma unha montaña rusa de recordos e emocions.
Ah! E seguro que Rivas estaría encantado de ve-lo seu vídeo ó carón desta declaración de amor polo galego ;)
Un biquiño, lémonos pronto!
Unha e mil licenzas permitímosche, Maribel.
ResponderEliminarQuedo moi emocionada logo de ler os teus versos, magníficos, raíña miña, son un agasallo para a alma que queda pegada a eles e á túa terra que amo case tanto como á miña.
Bicos de cores nos teus ollos
Ío
Desde hoxe xa está agregada no ambigú de Ithaca con todas as da lei. Saúdos
ResponderEliminarNon son un gran crítico literario, pero si que sei o que me gusta e o que non e este poema a min gustou muito. Saudos
ResponderEliminarPaisajes que tu espejo interior copia tan delicadamente que uno se rinde antes a tus palabras que a la misma naturaleza
ResponderEliminarBicos
Grazas, a miña raíña galega, as túas palabras no meu recuncho si que son un agasallo para as miñas.
ResponderEliminar((Espero lerche pronto))
Bicos de mar e ondas de lúa
Ío
Declama ben o Manolo... (Góstame falar del con tanta familiaridade. Ben mirado, é da familia, hehehe...)
ResponderEliminarE non hai razón pra pedir desculpas. Ningunha. ;))
Setesoles (temos problemas técnicos)
Rivas..como non
ResponderEliminar